Уй гашууны нэрийн өмнөөс...

Өнөөдөр би нэг хүнийг үдэн гаргалаа.

Үе үе нулимс нүд дүүрээд байх юм. Гэхдээ энэ бол харууслын нулимс биш ээ. Зүгээр л 30 жилийн өмнө тэр хүн эгчид минь анх дурласныг би санасан юм. Надаар дуудуулаад орцонд уулзаж байхад нь 11 настай би байсгээд л хаалга онголзуулдаг, тэр тоолон бэлдцэн чихрээсээ өгдөг байсныг санаад л. Дараа нь би ч, тэд ч, бид бүгдээрээ цөм том болцгоож, тус тусынхаа амьдралын тойрогт ухаангүй эргэлдэж, хааяахан шүргэлцдэг болсон. "...тэгж бгаад л нэг..." гэж бодож явтал минь... алга болчихлоо. Гэхдээ үхэл үгүй. Тэр одоо өөр хэмжээст очсон. Тэр намайг харж бгаа. Харин би чадахгүй. Үнэндээ тэр хүн чинь миний мэдэх алга дарам арьс биш юм шүү дээ. "Тэр" гэж бодож байсан минь үнэндээ тэр биш. Шал өөр юм байжээ гэдгээ тэр өөрөө ч сая л мэдэж байгаа. Би ч гэсэн хэн бэ гэдгээ мэдэх үедээ цочихгүй байх юмсан л гэж бодож сууна даа.

Юу ч өөрчлөгдөөгүй мэт.

Би өнөө орой гарна. Инээнэ. Аальгүйтнэ. Гадаа хүйтэн. Энэ өвлийг яаж барна даа гэж бодно. Тэгээд өвлийг давна. Хавар. Зун. Намар. Ахиад өвөл болно. Хүмүүс хүрэмнийхээ захыг босгоод, гараа халаасандаа хийж бөхийн газар шагайн алхацгаагаад л. Түмэн бодол. Түмэн хүсэл. Харин тэр олон бодол дунд "Яг одоо ингээд бүх юм дуусахад би бэлэн үү" гэдэг бодол хэр олон бол? Энэ л харамсалтай. "Амгалаан, чи миний бодсоноос их өөр юм. Би чамайг их хүчтэй, мундаг хүн гэж бодсон" гэж нэг нь хэлнэ. Нөгөө нь шоолно. Миний хэр байсныг хэн ч хэзээ ч олж мэдэхгүй юм шүү дээ, яс юман дээрээ. Би л өөрөө нөгөө ертөнцийн босгыг алхах үедээ л мэднэ. Нэрийн хуудсаа, шошго хаягаа, хэтэвчээ, будгаа, багаа, бүр биеэ орхихын цагт үлдэх тэр нэг юмыг маань илт онон харсан нь л хэлэг, миний хэн болохыг. Тэр хүртэл би инээж л явъя. Гэрлийн үзэсгэлэн, оросын балет, хайр, бас баяр баясгалан. Гэхдээ би үхлийн тухай ганц ч хором мартахгүй. Үхэл үгүй гэдгийг, үхлээр бүх юм дуусах биш харин жинхэнэ юм эхэлнэ гэдгийг санасаар, мэдсээр, сэрсээр инээх болно.

Ахиад л нулимс.

Аяа, цаг урсахыг хүмүүн эс анзааравч цаг урсахдаа хүмүүнийг эс мартъю гэж...

Нүдээ ганц цавчаад нээхэд л 30 жил өнгөрсөн байх юм даа.

Зураг дээр: Ксоана Элиас.