Бүжиглэдэг философи
Суут хореографч Б. Эйфманы “Анна Каренина” балетыг үзсэн тухайгаа “Миний нэг үйлчлүүлэгч” өгүүлэлдээ би өчигдөр бичсэн билээ. Анна Каренинаг бүжиглэнэ гэхлээр үнэндээ санаанд минь багтдаггүй байсан ч тэр тусмаа үзэх юмсан гэж хорхойсдог байв, би. Ковидын үеэр дэлхийн театрууд бүтээлүүдээ цахимжуулж нийтэд үнэ төлбөргүй дэлгэх үед ч Эйфманы театрын бүтэн балетыг олж үзэх боломжгүй байсан. Аргагүй биз ээ, бүжгэн жүжиг төдий биш сэтгэлгээний урлаг, бүжиглэдэг философи юм чинь. Зарим нь Достоевскийг эх хэлээрээ уншаад ч эс ойлгох. Зарим нь түүний хамгийн ярвигтай бүтээлүүдийн амин утгыг С. В. Рахманинов, Р. Вагнер, М. П. Мусоргский, П. И. Чайковскийн симфониудаар бүжиглүүлэн өгүүлэх. Гэм зэм, Карамазовынхан, Тэнэг. Тэгээд бас Хамлетийг...
За, би бас ахиад л яг энэ тухай ярих гээгүй юм аа.
Надаас олон хүн ярилцлага авъя гэдэг. Ямар сэдвээр ярилцах вэ, асуултуудаа явуулаарай гэхлээр л алга болчихдог. Анх яагаад Гоодалийг хийсэн, хэн хамгийн сонирхолтой байсан... талаар 1001 дэх удаагаа донгодмооргүй л байдаг, яг үнэндээ.
Хэдхэн хоногийн өмнө ажил хэргийн шугамаар олны танил эрхэмтэй уулзах болов, тэнд бас олон салбарын төлөөлөл ирсэн байж таарав. Сэтгүүлч гээд нэг эмэгтэй намайг танимхайрав, би мэндэлчхээд л эргэх гэтэл “Би таныг эртээр сувдан театрт харсан” гэх нь тэр. Тэнд морин хуурын чуулгын тоглолтоос өөр юм үзсэн гэх монгол хүнтэй би хэзээ ч таарч байгаагүй учраас өөрийн эрхгүй тогтож харав.
-Ажлаар явж байсан юм уу?
-Үгүй ээ, Эйфманыг л үзэх гээд...
Энэ гурван үгний төлөө би түүнийг тэврэн үнсэхэд ч бэлэн байлаа. Мэдээж, ярилцлага өгөхөөр зөвшөөрсөн минь тодорхой. Хэд хоногийн дараа бид хоёр уулзсан. Ахиад уулзсан. Ахиад ч уулзах бололтой байна. Харин бидний ярилцлага удах тусмаа хаа ч нийтлэгдэхгүйгээр л болоод байна даа, гэвч. Дэндүү хувийн, дэндүү эмзэг, дэндүү “уйтгартай” энэ ярилцлагаа би нэг завтай болохоороо энгийн хэлэнд буулгах болноо. Хамгийн их зугаацдаг хүмүүс хамгийн их уйтгарладаг болохоор энтертэйнмент сэргээш шахуулж байж л өндийдөг болсон нийгмийн маань сэрлийг хөдөлгөх сэдэв биш л дээ. Урлагт хайртай, мөрөөдөх дуртай, дуртай юм руугаа бүхнээ орхиод явах зоригтой, зориглосондоо хэзээ ч харамсдаггүй хоёр жаалхан охидын шивнээг яг адилхан тийм хүүхдүүд л сонирхон баясах байх аа.
Бидний дотор хүүхэд байдаг. Эцсийн мөчийг хүртэл байсаар байх болно. Энэ хүүхдийг жаргалтай болгосон цагт л насанд хүрэгч гарч ирдэг. Жаргалтай охиныхоо цангинасан инээдийг эргэн сонсох цагтаа чи юуны төлөө амьдардгаа мэдэх болно. Чамд хэлэх зүйл энэ охинд зөндөө байгаа. Та хоёр ч бас бид хоёр шиг олон олон дахин уулзаж, уулзах бүртээ салж ядан, уртаас урт ярилцлагыг хийхийг хүсье.
