Цолмон хар нүдэн
Би олон жилийн өмнө нэг эмэгтэйтэй сэтгэл заслын уулзалт хийдэг байлаа. Намайг “Амгалан эгч ээ” гэнэ. Нялх янзаганых шиг томоо гэгчийн тунгалаг нүдтэй түүнийг Цолмон гээд нэрлэчихье, энэ өгүүлэлдээ. “Нөхөр маань ингээд байгаа юмаа, намайг яг хуураад байна уу, үгүй юу хэлээд өгөөч” гэж асуух гээд анх ирж байж билээ. Мэдээж тийм байсан. Гэхдээ би тэгж хэлээгүй. Үнэнийг мэдлээ гээд яах билээ? Хэрэв мэдэх ёстой бол аандаа мэдэгдэнэ. Харин бидний зорилго бол үнэнийг мэдэх биш, харин сэтгэлийг хэмлэж байсан эргэлзээ, энэлэнгээс гарах явдал байсан. Тун удалгүй тэр өөрөө мэдсэн. Бурханы авралаар бид нэлээн хэдэн уулзалт хийчихсэн, ийм цохилтод бага ч болов бэлэн болсон байв. Тэгээд тэр түр зогсолт авч, тусдаа хэсэг амьдраад үзэхээр шийдсэн. Тэр хооронд ч нөхөр нь тэсээгүй, ахиад хэд хэдэн романс нь мэдэгдсэн. Цолмон минь салъя гэсэн. Сэтгэлзүйд салалт сайн, эсвэл эвлэрэл илүү гэсэн ойлголт байхгүй. Тухайн хувь хүнд аль шийдэл нь төгс байна, тэр сонголтыг хийхэд нь, сонголтын араа даахад нь л дэм болж өгөх үүрэгтэй. Салалт, нийлэлтийн аль аль нь сайн муу талтай. Аль зовлон багатайг нь л хүн сонгодог. Бид салалтад сэтгэлзүйгээ бэлдэж байх үеэр яг шинэ жилийн өмнөхөн орь залуугийн хайрын эзэнтэйгээ тэр санамсаргүй таарсан юм. “Шинэ жил бол цаг хугацаа биш. Энэ бол сэтгэлийн өнгө” гэж Эдна Ферберийн хэлсэн шиг шидэт уур амьсгал дунд шинэ бүхнийг амласан шинэ учрал.
Яах вэ? гэлээ тэр. “Яах эсэхийг шийдэх хүн нь чи өөрөө. Харин ямар ч шийд гаргасан тэндээсээ дээдийн шимийг ав, хаа ч байсан, би чиний талд. Харин энэ учралаас юу ч битгий хүлээгээрэй, уулаасаа юу ч үргэлжлэхгүй” гэж хэлсээн би. Хүлээд хорьсон ч тэр явна гэдгийг нь би мэдэж байсан. Тэд хамтдаа долоо хоногийг далайд өнгөрөөсөн. Анхны дурлал, анхны болзоо, хайрын хурим, бал сар, мөнгөн-алтан-алмааз-алхимийн хурим бүхнийг багтаасан 200 жил шиг 200 цаг. Тэндээс шал өөр Цолмон эргэж ирсэн. Залуужсан, борлосон, турсан, хэрсүүжсэн, амарлисан, миний үл таних Цолмон. Сайн уу гэхэд минь “Сайн” гэж чичрэн хэлээд л сад тавьсан нулимсан замууд энгэр даган урсаад зүрхэн хүрдний далайд нийлж байсан. “Одоо ямар ч хэцүү байсан, сэтгэлийн өвдөлтийг зөвхөн ухаарлаар л дарна. Өөр ямар ч тайтгаруулах эм, сэргээш, арга хэрэглэхгүй. Зөвхөн эрүүл ухаан. Зөвхөн том хүний шийдэл” гэж хатуу хэлж байхдаа өр минь өмөрч байсан ч ингэж байж л би түүнийг аврах байсан. Тэр өмнө нь өдөртөө гэм зэмгүйхэн ганц аяга дарс, нарийн янжуур, хөнгөн зугаа, дагшаа аязаар асуудлаа шингэлдэг байсныг би мэдэх юм. Нөхрийн шийдэгдээгүй асуудал, сэтгэлийн шинэ хөндүүр, толгой дээр буусан өрх гэр, өсвөр насны хүүхдүүд, өдөр тутмын эргүүлэг... Бие сэтгэл өмнөхөөс ч илүү тэсгэл алдран тунгаа нэхэж, аваагүйдээ улам эсэргүүцэл зарлан байж ядаж, есөн шидээр бослого гаргасан тэр өдрүүдийг бид ганц ч дусалгүйгээр, соролтгүйгээр давсаан. Сэтгэлийн гунигт үзэгдлүүдээ давж чадсан хойно ертөнцийн гамшигт үзэгдлүүдийг ч давах хүчийг тэр ингэж л олсон, үнэхээр дийлдэшгүй болсон. Цолмон шинэ бизнесээрээ Монголдоо тэргүүлж, хос мэргэжлээр эрдмийн зэрэг хамгаалж, хүүхдүүдээ гадаадад сургаж, бүх талаар төгсөрсөн. “Хэзээ нэгэн цаг гэдэг чинь одоо цагийг л хэлдэг юм байна шүү дээ. Үүнийг л ухаарах гэж энэ 10 жилд үхлээс бусдыг үзсэн юм байнаа” гэж тэр надад өчигдөр бичсэн юм.
Хэзээ нэгэн цагт болъё гэсэн хүн шигээ л байж эхлээрэй, өнөөдөр.
